INTERGRUPA ZIEMIA SIERADZKA

                                                        Trzy Legaty AA 

ZDROWIENIE – JEDNOŚĆ – SŁUŻBA Trzy Legaty AA – składają się na kompletny zestaw zasad Anonimowych Alkoholików. Dopiero znajomość wszystkich Trzech Legatów i kierowanie się ich duchem w swoim postępowaniu – może być gwarancją mojego pełnego zdrowienia. W takim stopniu, że czyni mnie to również przygotowanym i gotowym do skutecznego budowania w AA takich wartości, jak poczucie bycia bezpiecznym w AA, duchowe braterstwo członków naszej Wspólnoty czy jej jedność. Najlepszym miejscem dla realizacji wyżej wymienionych celów była, jest i będzie grupa AA, najważniejszy podmiot w strukturze Wspólnoty AA. Od tego, jak pracuje grupa AA, w znacznym stopniu zależy nie tylko jakość trzeźwienia indywidualnego członka AA, ale także moja gotowość budowania wspomnianych już wartości w AA. Trzy Legaty AA są dziedzictwem Wspólnoty Anonimowych Alkoholików. Obejmują całość działania Wspólnoty, działania, które gwarantuje istnienie Wspólnoty, indywidualne zdrowienie uczestników i ciągłość przesłania, jakie mają Anonimowi Alkoholicy dla tych, którzy jeszcze cierpią z powodu egoizmu i przymusu picia. Są ze sobą nierozerwalnie powiązane. Pierwszy Legat AA – Zdrowienie – Podstawą trójkąta, widniejącego w symbolu AA jest Legat Zdrowienia, „na którym wszystko dalsze zasadza się i od którego wszystko zależy” (Bill). Legat Zdrowienia, będący istotą i sensem istnienia naszej Wspólnoty realizowany jest w oparciu o Program Dwunastu Kroków AA. Program ten, będący rezultatem wspólnego doświadczenia oraz wspólną drogą do rozwiązania problemu alkoholowego – Bill opisał w książce pt. „Anonimowi Alkoholicy” zwanej też „Wielką Księgą” .Trochę o istocie zdrowienia według Programu 12 Kroków AA. Oczywiście Bill i Bob nie „wymyślili” w programie zdrowienia AA wszystkiego od nowa. Wykorzystali, w genialny sposób, metody i doświadczenia wspaniałych lekarzy i duchownych, których wcześniej spotykali na swojej drodze trzeźwienia. Przenieśli do Programu Dwunastu Kroków AA, niektóre elementy programu samopomocowego czy elementy programu duchowego Grup Oksfordzkich oraz innych ruchów trzeźwościowych. A przede wszystkim w fenomenalny sposób wykorzystali własne doświadczenia w pracy z innymi alkoholikami. Do obowiązujących obecnie zasad, AA dochodziło latami, w wyniku często burzliwych dyskusji, często metodą prób i błędów. Proponowany przez Wspólnotę AA program zdrowienia zawarty w Dwunastu Krokach AA jest tylko sugestią, podpowiedzią. Stosowanie tego Programu nie jest – jak wiadomo – warunkiem przynależności do AA. Ponieważ alkoholizm, to nie tylko choroba ciała i umysłu, w znacznym stopniu niszczy ona przede wszystkim duchowy wymiar ludzkiego życia – dlatego program zdrowienia wg Dwunastu Kroków AA jest programem duchowego przebudzenia i rozwoju. Pierwszy Legat dotyczy zdrowienia, a przez nie powrotu do zdrowego stanu ducha i umysłu poprzez program 12 Kroków AA. To poznawanie samego siebie, przyczyn choroby, swoich słabości i zalet, uczenie się normalnych zachowań. Tą drogę nowicjusz pokonuje w towarzystwie drugiego alkoholika, która zna program i stosuje jego zasady, ma osobiste doświadczenia, którymi może dzielić się z nowicjuszem. Taka osoba nazywana jest w AA opiekunem lub sponsorem. Drugi Legat AA – Jedność – dotyczy przede wszystkim przestrzegania zasad zawartych w 12 Tradycjach AA w działaniach Grupy AA i struktur Wspólnoty AA. Ich przestrzeganie i dbałość o Jedność Wspólnoty i wszystkich członków AA jest gwarancją bezpieczeństwa każdego z nas oraz przetrwania Wspólnoty AA dla kolejnych pokoleń. Tradycje AA zostały nazwane przez Billa „Dwunastoma punktami zapewniającymi nam bezpieczną przyszłość”, więc wydawałoby się, że nie powinno być żadnych wątpliwości, iż mają one bezpośredni związek z naszym bezpieczeństwem w AA i naszą jednością. Wspomina zresztą o tym Tradycja Pierwsza, mówiąca, że „nasze wspólne dobro powinno być najważniejsze, wyzdrowienie każdego z nas zależy bowiem od jedności Anonimowych Alkoholików”. Jeżeli więc, moja trzeźwość zależy od JEDNOŚCI AA, ma ona, zatem dla mnie kluczowe znaczenie, bo od tej jedności AA może zależeć moje życie. Zatem, będąc alkoholikiem muszę postępować w AA zawsze tak, aby swoim zachowaniem nie doprowadzić do rozpadu Wspólnoty. Tradycje AA wyznaczają cel jak i sposób działania Wspólnoty AA – wszystkich Grupy Anonimowych Alkoholików. Trzeci Legat AA – Służba – Służbą jest tym, co w dozwolony sposób pomaga nam dotrzeć do naszych cierpiących braci i sióstr. Jak mieliśmy okazje się przekonać, misja Dwunastego Kroku i Piątej Tradycji AA jest najważniejszą ze wszystkich służb AA. Jednak rozgłos, który umożliwił kandydatowi nawiązać z nami kontakt, samochód, którym do niego dojechaliśmy, benzyna, za którą zapłaciliśmy, kawa, którą mu postawiliśmy – wszystkie te środki były niezbędne, aby nasz posługa stała się możliwa, a potem skuteczna. To zaś dopiero początek. Nasz służba obejmuje organizację miejsc mityngów, współpracę ze szpitalami, tworzenie biur Intergrup, przygotowanie ulotek, wizytówek, broszur oraz książek. Służby mogą wymagać komisji, delegatów, powierników oraz konferencji. Obejmują niewielkie dobrowolne ofiary pieniężne, aby grupa, Intergrupa, region oraz AA, jako całość mogły funkcjonować. Obejmują całą gamę przedsięwzięć poczynając od filiżanki kawy aż do Centrali Służb Ogólnych zajmującej się naszą działalnością w skali krajowej oraz międzynarodowej. Suma wszystkich tych służb stanowi Trzeci Legat AA. Usługi te są całkowicie niezbędne, aby Wspólnota AA mogła istnieć, rozwijać się i nieść posłanie AA tym co jeszcze cierpią. Działania służb oparte są na 12 Koncepcjach AA, umownych Kartach Konferencji, Poradnikach służb.

Warsztat Wielkiej Księgi

ZD.-WOLA 05.10.2024r. SOBOTA

ZD.-WOLA 06.10.2024r. NIEDZIELA

Pił mój ojciec, moi bracia, siostry. Alkoholizm miałem wpisany w swoje DNA. Nie widziałem innej drogi, innego stylu życia. Piłem, bo dostałem wypłatę. Piłem, bo byłem zły. Piłem, bo byłem szczęśliwy – mówi 65-letni Zbyszek.

7 dzieci z jednego domu, każde z problemem alkoholowym

– Wychowałem się w domu, w którym bieda aż piszczała. Miałem sześcioro rodzeństwa – 4 starszych braci i 3 młodsze siostry. Mieszkaliśmy na jednej z tzw. szemranych ulic Pruszkowa. Tu nikt dobrze nie rokował. Na palcach jednej ręki można policzyć osoby, którym udało się wyrwać ze spirali alkoholizmu i przemocy. Mój ojciec miał twardą rękę, łatwo tracił cierpliwość i chętnie używał pasa. Pił kiedy tylko miał ku temu okazję. Zajmował się budowlanką, ja też poszedłem w jego ślady. Pamiętam, że często chodziłem ze swoją mamą do jego szefa prosząc, żeby nie dawał mu wypłaty do ręki, bo wszystko przepijał zanim pojawił się w domu – wspomina Zbyszek.

Na ich ulicy już 13-letni chłopcy pili wódkę, palili papierosy. Dorastało się szybciej. Alkohol był wszechobecny, bo pili ojcowie, matki, rodzeństwo. Zbyszek nie miał więc wewnętrznej motywacji, by postępować inaczej.

– Robiłem to samo, co inni, wydawało mi się to normalne, a wręcz naturalne. Moja najmłodsza siostra zmarła na raka wątroby, piła na umór. Jeden z braci wylądował w szpitalu z delirium alkoholowym, zmarł młodo, też pił. Dwóch pozostałych niejednokrotnie było na przymusowym odwyku, mieli wszyty esperal. Moja druga siostra też pije, nigdy nie podjęła leczenia, jest typową alkoholiczką. Siedmioro dzieci z jednego domu, każde z problemem alkoholowym – opowiada Zbyszek.

Mam do siebie żal

Zbyszek przez większość swojego życia pracował jako budowlaniec i malarz pokojowy. Miał jednak epizod pracy w fabryce porcelany i tam poznał swoją żonę. Mężczyzna wspomina, że była wesołą, towarzyską osobą. Lubiła się bawić, wypić, więc się doskonale zgrali. Kiedy na świecie pojawiły się kolejno trzy córki nie zmienili trybu życia. Zawsze po wypłacie przez kilka dni balowali i wtedy tzw. normalne życie przestawało się dla nich liczyć. Dzieci nie raz były świadkami ich mocno zakrapianych imprez, które zwykle kończyły się awanturami.

– Całe szczęście, że niedaleko mieszkała matka żony i wtedy zabierała dzieci do siebie, bo nieraz zdarzało się, że chodziły głodne i zaniedbane – przyznaje mężczyzna.

Po imprezowym ciągu następował czas regeneracji i względnego spokoju, ale potem wszystko zaczynało się od nowa.

– Teraz, po latach terapii zdałem sobie sprawę, że moje dzieci miały okropne dzieciństwo. Żyły w ciągłym napięciu. Najstarsza córka kiedyś powiedziała mi, że mogę przepraszać i może ona kiedyś te przeprosiny przyjmie, ale nic i nikt nie zwróci jej dzieciństwa, które upłynęło jej na ukrywaniu problemów rodziców i przejmowaniu roli dorosłych. Takie słowa bolą, traktuję je jako element zasłużonej kary za popełnione grzechy. Pod wpływem alkoholu byłem dla nich bardzo przykry, czepiałem się, wyzywałem od narkomanów, głupków, znęcałem się psychicznie. Powtarzałem dokładnie te same rzeczy, które sam słyszałem w dzieciństwie. Szybko opuściły dom. Kiedyś przyszedłem odebrać najmłodszą córkę z obozu harcerskiego. Kilka razy upewniała się przez telefon, że przyjdę i niemal błagała, żebym był trzeźwy. Oczywiście nie byłem. Wstydziła się okropnie. Drużynowa nie chciała przekazać mi jej pod opiekę ze względu na mój stan, a ja nie przebierałem w słowach, któryś z rodziców wezwał policję. Zrobiła się z tego niezła chryja. Wylądowałem na izbie wytrzeźwień, nigdy nie zapomnę jej wyrazu twarzy, jak wróciłem do domu…

Wtedy pierwszy raz Zbyszek poszedł na odwyk. Był trzeźwy przez 3 lata, a potem wszystko zaczęło się od nowa.

Życie w trzeźwości nie jest łatwe

Życie w trzeźwości było dla niego niezwykle trudne. Pamięta komunię chrześniaka, podczas której był jedynym dorosłym gościem, który nie sięgał po kieliszek. Takich sytuacji było mnóstwo. Jego żona się z nim nie solidaryzowała, jeśli miała okazję to piła.

– Było mi naprawdę ciężko. Okazało się, że życie bez alkoholu wcale nie jest łatwiejsze. Córki unikały mnie jak ognia. Ja też nie próbowałem się do nich zbliżyć. Już nie były dziećmi, które są w stanie wiele wybaczyć swoim rodzicom. Stały się nastolatkami, które nie mają żadnego szacunku dla ojca, bo niby dlaczego miały by mieć? Nie raz widziały mnie zasikanego, umazanego w wymiocinach. Nie byłem ojcem, do którego mogłyby mieć szacunek. Dla nich nadal byłem pijakiem, kimś kogo się wstydzą i przechodzą na drugą stronę ulicy na jego widok. Z perspektywy czasu myślę, że wyczekiwałem momentu, w którym będę miał pretekst do napicia się alkoholu – wspomina Zbyszek.

Powtórka z rozrywki

Któregoś razu poślizgnął się i spadł z rusztowania. Złamał rękę i dostał miesięczne zwolnienie. Siedział w domu przed telewizorem, ręka bolała, było gorąco. Zobaczył w telewizji reklamę zimnego piwa i pomyślał sobie, że jedno mu przecież nie zaszkodzi… Jednak wszystko zaczęło się od początku. Z tą różnicą, że kilka imprezowych dni, w których upijał się do nieprzytomności, zamienił na codziennie picie. Na początku wypij pół piwa, potem jedno, dwa i tak dalej. Zanim się obejrzał znowu wpadł w nałóg.

– Jak śliwka w kompot! Dodatkowo okazało się, że moja żona poznała kogoś i wyprowadziła się z domu z córkami. Miałem więc kolejny powód do topienia smutków w piwie. Moja historia jest tak przerażająco typowa. Czasem mówię o sobie, że jestem modelowym alkoholikiem. Piłem w pracy, po pracy. Tak mijał dzień za dniem. To ciekawe, że niszczenie swojego życia i zdrowia pochłania tyle czasu. Historie mojego rodzeństwa nie dawały mi do myślenia. Wtedy nie było mnie stać na refleksję. Nie tęskniłem za trzeźwym życiem, bo nie dawało mi szczęścia. Moje małżeństwo się rozpadło, córki nie zapałały do mnie uczuciem. Nie widziałem sensu w ponownym odstawieniu alkoholu – tłumaczy Zbyszek.

Wypadki chodzą po (pijanych) ludziach

– Pewnie dalej dążyłbym do alkoholowej samozagłady, gdyby nie wypadek. Jechałem na rowerze pod wpływem alkoholu i wpadłem pod samochód. Była to moja wina, zero odblasków, zjechałem na przeciwległy pas, wprost pod koła jadącego z naprzeciwka samochodu. Jak to mówią: „Złego licho nie bierze”, bo mimo, że bardzo mocno się pokiereszowałem, to nic poważnego mi się nie stało. Musiałem zostać jednak kilka dni na obserwacji i wtedy poznałem księdza Jacka, który pracował w szpitalu jako kapelan – mówi Zbyszek.

W odpowiednim miejscu i czasie

Zbyszek twierdzi, że nigdy nie był osobą religijną, ale rozmowa z księdzem wiele mu dała.   On pierwszy od dłuższego czasu spojrzał na niego, jak na człowieka i długo z nim rozmawiał, a w zasadzie słuchał. Zadawał mu takie pytania, które otworzyły mu oczy.

– To dziwne, jak się o tym opowiada, ale nareszcie spotkałem kogoś, kto mnie usłyszał. Zaoferował mi pracę w kościele, ale postawił jeden warunek – mam być trzeźwy. Zaśmiałem się wtedy i powiedziałem: „Proszę księdza, dam radę”, a on powiedział: „Sam nie dasz rady. Masz szczęście, bo mój brat pracuje jako terapeuta uzależnień. Skontaktuję cię z nim” – opowiada mężczyzna.

Uwierzyłem w ludzi

Zbyszek trafił na terapię grupową. Jak sam mówi, nie uwierzył w Boga, ale w ludzi. Spotkania grupowe stały się dla niego bardzo ważne.

– Zaczęło mi zależeć na sobie. Wcześniej byłem po prostu bezmyślnym przedstawicielem kolejnego pokolenia alkoholików. Powielałem schemat, bo nie widziałem dla siebie innej drogi. Okazało się, że w sprzyjających warunkach mam siłę do stawiania czoła codzienności, a nie chowania się za butelką. Mozolnie próbowałem i nadal próbuję odbudować kontakt ze swoimi córkami. Nie jest łatwo. Jest w nich dużo żalu, zresztą wcale się im nie dziwię. Staram się być dobrym dziadkiem, czyli takim, jakiego sam chciałbym mieć. Obecnie jestem trzeźwy od 10 lat i mam nadzieję, że w takim stanie dożyję późnej starości – zwierza się Zbyszek.